Rubaiyat. Versiones in Occidental segun li Rubaiyat de Omar Khayyam. A.Z.R. (=A.Z. Ramstedt)
In: Kosmoglott, annu V, Nr. 6 (37), Novembre 1926
Iram del roses ne existe plu,
Jamshid con su boccal es nu — necú,
Ma rubi vin anc hodie tu trova
E roses florea ancor partú.
Ti die nos mlll roses fe rendir,
E anc miil altri roses demollir.
Li storme qui li verne inaugura
Ha anc pill’at richesses de Ophir.
O lass it flar! Perir va omnicos
Quo es structet de homes laboros.
Null forti mures e null turres posse
al solitari anim dar repos.
Si por du dies mi, un mann liber,
Un poc de pan e vin va posseder,
Pro quo mi deve obedir un altri,
Qui anc es hom mortal o fe esser?
No — veni, mu carissima, lontan,
Tà ú nequi es sclave o sultan,
U se jardines e desert incontra!
Adio, Mahmud, tu rey Pereian!
Un arbor, quel me posse ombra dar,
Un libre e un cruch e tu, mu car,
E paradis deveni li deserte,
Tant paradis quant mi va desirar.
Quo vide in li mund li viator?
Un mar de sand e revas sin valor.
Lu unic bon, quel nos es dat in vive,
certmen es vel’i vin e yun amor.
Grand sembla to, quo ne es attin’ej
Ma micri omnicos ja recivet,
Fata morgana es ti bell visiones,
Quo in felici hores noi videt.
De ti tragedie, quel nu es nor,
Noi ha videt un micri part ancor.
Li fin del drama Ille save soli,
qui es Actor e Scen e Spectator.